NC Disastrously

“มาเริ่มบทเรียนแรกกันเถอะเด็กน้อย คืนนี้ฉันจะสอนจนเธอหมดเสียงที่จะครางเลยล่ะ”

เสียงทุ้มกระซิบชิดริมหูจนอีกคนได้แต่ย่นคอหนีเอย่างรู้สึกแปลกประหลาดกับสัมผัสที่ทำให้ขนลุกซู่

            “ผ..ผม ยังไม่พร้อม..” เสียงอู้อี้จากเด็กที่พยายามขยับตัวหนีทำให้ผู้เป็นเจ้านายต้องเลื่อนแขนไปล็อกคนบนตักให้อยู่ในอ้อมกอดและเอ่ยสวนกลับไปอย่างผู้ชายร้ายกาจ

            “ฉันไม่ได้ถามความสมัครใจของเธอเลยสักนิดเด็กดี..อยู่ที่นี่เธอเป็นของฉัน และเธอต้องทำตามความต้องการของฉันเท่านั้น องซองอูไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอหรือไง”

            “พ..พี่ซองอูบอกครับ”

            “บอกแล้วทำไมไม่จำ? อย่าขัดใจฉัน เข้าใจไหม”

            “ผ..ผมขอโทษครับ” เจ้านายน่ากลัวจนทำให้อูจินได้แต่เอ่ยขอโทษอีกคนออกไปด้วยเสียงที่สั่นเทา

            “เปลี่ยนจากคำขอโทษเป็นการทำอย่างอื่นให้ฉันถูกใจดีกว่านะเด็กน้อย”

            “แต่..ผม ท..ทำไม่เป็น”

            “มันไม่ยากหรอก หึ” ฝ่ามือหนาพี่พันธนาการข้อมือเล็กของอีกคนไว้ ค่อยๆเลื่อนมือนั้นลงไปช้าๆจนถึงปมของผ้าขนหนูที่ตนเองนุ่งห่มอยู่

            “แกะมันออกสิเด็กดี”

            “ค..ครับ” คนตัวเล็กพยายามกักกั้นความกลัวและปลดปมผ้าขนหนูออกตามที่อีกคนสั่ง เขาไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แต่ความอุ่นร้อนของบางอย่างที่ค่อนข้างใหญ่โตมันกลับสัมผัสขาอ่อนของเขาจนอูจินได้แต่นั่งนิ่งค้างอยู่บนตักของอีกคนอย่างทำอะไรไม่ถูก

            ผู้เป็นเจ้านายขยับตัวนอนราบไปบนโซฟาจนคนที่เคยนั่งอยู่บนตักกลายเป็นผู้คร่อมอีกคนไว้ ท่าทางที่ค่อนข้างล่อแหลมทำให้คนตัวเล็กที่ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ามาก่อนทั้งกลัวและกระดากอายอยู่ไม่น้อย อูจินพยายามรวบรวมสติและไม่สนใจความอุ่นร้อนที่เขากำลังนั่งทับอยู่

            “เล่นกับมันหน่อยสิเด็กดี” ฝ่ามือหนาจับมือที่สั่นเทาของอีกคนไปกอบกุมไว้กับความใหญ่โตของตนเองอย่างเอาแต่ใจ เด็กน้อยได้แต่ทำตามตามคำสั่งของอีกคนอย่างจำยอม

            ท่องไว้ลีอูจินเพื่อเงินไปรักษาแม่..เพื่อเงิน

          “ผม.ต..ต้องทำยังไงต่อครับ”

            “ขยับมือสิ อา..อย่างนั้นแหละ”

            ฝ่ามือใหญ่ปล่อยให้มือเล็กกระทำทุกอย่างเอง และเลื่อนไปสัมผัสผิวนุ่มลื่นภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวบางที่อีกคนสวมใส่แทน ภาพของเด็กตัวเล็กที่นั่งหน้าแดงอยู่บนตัว กับสัมผัสค่อยเป็นค่อยไปบนแก่นกายของตนเองอย่างเด็กที่อ่อนประสบการณ์ ทำให้ผู้เป็นเจ้านายอยากล้มเลิกการสอนงานแล้วจับอีกคนมากระแทกแรงๆจนแทบอดใจไว้ไม่อยู่

            “คราวนี้ก็ก้มลง..แล้วอมมันเข้าไป”

            “ต..แต่”

            “ถ้าขัดใจฉันอีกครั้งเดียว เธอจะได้ใช้พวกนั้นแน่” คนตัวเล็กเลื่อนสายตามองตามมือของอีกคนไป แล้วก็ได้พบกับตู้โชว์ตู้หนึ่งซึ่งภายในมันเต็มไปด้วยของแปลกๆที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ของที่เขาพอจะรู้จักอย่างพวก โซ่ แส้ และกุญแจมือก็ทำให้คนตัวเล็กสั่นหน้าให้อีกคนทันทีอย่างหวาดกลัว เขาไม่เอาของพวกนั้นนะ..ไม่เอา

            “ถ้าไม่อยากโดน ก็ทำตามที่ฉันบอก..เร็วสิ”

            ร่างกายเล็กที่สั่นเพราะความตื่นกลัวเลื่อนตัวลงไปนั่งอยู่กลางหว่างขาอีกคนและก้มลงไปหาความใหญ่โตที่เคยใช้มือสัมผัสไปก่อนหน้านั้นอย่างเชื่องช้า เปลือกตาสวยปิดลงเพราะเจ้าตัวไม่ต้องการมองภาพอะไรก็ตามที่ตนเองกำลังจะทำ ริมฝีปากเล็กเผยอออกช้าๆและอมส่วนหัวของมันเข้าไป ความใหญ่ของมันทำให้คนตัวเล็กแทบสำลัก

            “อืม..เลียมันสิเด็กน้อย เหมือนไอศกรีมที่เธอเคยกิน”

            ลิ้นเล็กทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างว่าง่ายเขาพยายามจินตนาการว่ามันเป็นไอศกรีมตามที่อีกคนบอกและตวัดลิ้นเลียมันอย่างเชื่องช้า ตอนนี้หัวใจของเด็กตัวเล็กแทบจะออกมาเต้นอยู่นอกอกอยู่แล้ว เขาไม่ปฏิเสธว่ากลัว แต่มันกลับเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆที่ตีรวนมาพร้อมกับความกลัว ความรู้สึกที่เหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวกระพือปีกบินอยู่ในท้องน้อยของเขา

            “อาห์...เด็กดีเร็วอีกสิ  เร็วกว่านี้”

            ลิ้นเล็กและโพรงปากนุ่มๆพยายามทำตามคำสั่งของอีกคน แต่เหมือนจะไม่ทันใจเพราะผู้เป็นเจ้านายเลื่อนมือมากุมศีรษะเล็กไว้ไว้พร้อมกับเสยสะโพกเข้าหาแทน ความยาวทั้งหมดจึงเข้าไปได้ขึ้นลึกจนคนตัวเล็กแทบสำลักมันออกมา

            “Fuck it!” ความนุ่มนิ่มของโพรงปากคนตัวเล็กทำให้คังแดเนียลรู้สึกดีจนแทบเสร็จ สะโพกสอบเสยเข้าหาอีกคนอย่างเอาแต่ใจ

            เขาไม่เคยเสร็จเพราะปากใครแต่เด็กคนนี้ทำให้เขาปริ่มจะเสร็จอยู่รอมร่อ

            “อื้อ!” เสียงประท้วงของผู้ถูกกระทำพร้อมกับมือเล็กๆที่ทุบลงบนต้นขาของเขาทำให้คนตัวโตลดความเร็วลงและดึงอีกคนขึ้นมาจูบแทน ให้ตายสิเขาเกือบเสร็จในปากเล็กๆนั่นแล้ว

 ลิ้นอุ่นเกี่ยวพันไปกับลิ้นเล็กๆที่ขยับอย่างไม่ประสีประสาอย่างจาบจ้วง รสชาติความต้องการของตัวเองที่มาจากโพรงปากของคนตัวเล็กทำให้ส่วนกลางลำตัวที่เกือบถูกปลดปล่อยยิ่งกระตุกอย่างยากที่จะควบคุม

ร่างสูงพลิกอีกคนลงมานอนอยู่ใต้ร่างของตนเองอย่างหมดความอดทน ริมฝีปากอุ่นผละออกและเลื่อนไปไซร้ซอกคอขาวของอีกคนอย่างหื่นกระหาย

“ทำไมหอมอย่างนี้ล่ะ..หืม”

“อะ!”  สัมผัสเจ็บจี๊ดบริเวณต้นคอทำให้คนตัวเล็กเผลอทุบไหล่อีกคนไปอย่างไม่ยั้งแรง

“มือซนจริงเลยนะ ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างกับมันแล้วสิ” รอยยิ้มร้ายเผยขึ้นหลังจากที่เขาผละออกจากการสร้างรอยบนผิวขาวๆของคนใต้ร่างเพราะแรงทุบตีจากอีกคน

“ผ..ผม ไม่ได้ตั้งใจ มันเจ็บผมก็เลย..”

“งั้นเหรอ..”

แควก!

เสื้อเชิ้ตซีทรูบนร่างกายถูกอีกคนฉีกและถอดมันออกไปอย่าง่ายดายความขาวเนียนและติ่งไตสีชมพูทำให้ผู้เป็นเจ้านายแทบอดใจไว้ไม่อยู่แต่เขาต้องจัดการกับมือซนๆนั่นก่อน ฝ่ามือหนารวบสองมือน้อยที่เคยทุบตีตนเองเข้าหากันพร้อมกับใช้เสื้อซึ่งเคยอยู่บนร่างกายของเด็กคนนั้นเป็นเชือกพันธนาการข้อมือของอีกคนไว้ ซึ่งคนตัวเล็กก็รีบส่ายหน้าและพยายามขยับมือหนีทันที

“ผม..ผมขอโทษครับ อย่ามัดผมเลยนะครับเจ้านาย”

“มือเธอมันซนนี่..แล้วอีกอย่างอย่าลืมสิว่าห้ามขัดใจฉันน่ะ”

            ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างจำยอม เขาต้องฟังทุกคำสั่งจากเจ้านายนี่นา..เขาไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งอะไรอยู่แล้ว อูจินปล่อยให้คนบนร่างพันธนาการข้อมือของตนเอง เปลือกตาสวยปิดลงและพยายามนึกถึงใบหน้าของแม่ไว้ในใจเผื่อว่าน้ำตาที่มันกำลังรื้นขึ้นมาจะได้เหือดแห้งหายไป

          ผมจะอดทนเพื่อแม่ ผมต้องทำให้ได้

          คนตัวสูงมองเด็กตัวเล็กที่เลิกต่อรองพร้อมนอนหลับตาพริ้มอย่างว่าง่ายด้วยความชอบใจ เขาชอบที่อีกคนดื้อนะ แต่ก็ชอบยามที่อีกคนทำตามคำสั่งเขาอย่างว่าง่ายไม่ต่างกัน ผ้าขาวยังไงก็คือผ้าขาวล่ะนะ หึ

            ริมฝีปากร้อนเคลื่อนลงไปจูบทั่วผิวขาวๆของคนใต้ร่างทันทีที่จัดการกับมือซนสำเร็จ ทุกครั้งที่ถูกสัมผัสจากริมฝีปากของคนด้านบนร่างกายเล็กก็ยิ่งสั่นไหว เสียงหวานหลุดออกมาจากริมฝีปากของอีกคนเรื่อยๆจนคนใจร้อนอยากได้ยินมากกว่านี้ เรียวลิ้นที่มากประสบการณ์ไม่รอช้าเคลื่อนไปหยอกล้อกับยอดอกสีหวานที่ล่อตาล่อใจทันที

            “อะ...อ๊ะ” ความเสียวซ่านที่แปลกใหม่ทำให้อูจินหลุดเสียงน่าอายออกมาจนผู้เจ้านายถูกใจ

เขาชักจะอยากรู้แล้วสิ ว่าตอนที่ถูกเขาไสร่างกายเข้าไป เสียงหวานจะไพเราะกว่านี้อีกสักกี่เท่ากัน

            ลิ้นร้อนเคลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงขอบกางเกงขาสั้นที่ปกปิดความน่ากลั่นแกล้งของอีกคนไว้ คนตัวสูงเงยหน้ามองเจ้าของร่างกายที่สั่นเทิ้มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

            “ลืมตาสิเด็กน้อย มองทุกอย่างที่ฉันจะทำต่อจากนี้ แล้วจำไว้ให้ดีล่ะ” 

            คนตัวเล็กนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นตามคำสั่งของเจ้านาย แววตาร้อนแรงที่มองสบมาทำให้ลมหายใจของอูจินสะดุด แต่นั่นยังไม่เท่ากับการที่คนร้ายกาจเคลื่อนตัวลงไปปลดกระดุมกางเกงของเขาด้วยริมฝีปาก ท่าทีที่ดูช่ำชองของเจ้านายกับปราการสองชิ้นสุดท้ายที่ถูกร่นออกไปด้วยเวลาเพียงน้อยนิดทำให้เด็กตัวน้อยเริ่มตื่นกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้

            เรียวขาขาวพยายามหุบเข้าหากันแต่ก็ถูกฝ่ามือหนาดึงแยกให้ออกจากกันแล้วตามด้วยการขยับร่างกายเข้าไปเติมเต็มช่องว่างที่คนตัวเล็กเว้นว่างไว้ สายตาคมโลมเลียไปทั่วร่างกายของเด็กตัวเล็กอย่างถูกใจ ทั้งแววตาเหมือนลูกหมาหลงทางที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใส ร่างกายที่แดงระเรื่อ หรือช่องทางสีสวยที่มันขมิบอย่างเชิญชวน ทั้งหมดนั่นทำให้ร่างสูงอดทนสอนงานอีกคนไม่ไหวอีกต่อไป

            ฝ่ามือหนาจับแก่นกายที่ขยายขนาดจนเต็มมือจ่อที่ปากทางสีสวยโดยไม่ใช้สิ่งหล่อลื่นหรือการเบิกทางใดๆทั้งสิ้น ถ้าจะผิด ก็ผิดที่ร่างกายของเด็กคนนี้นั่นแหละที่ทำให้ความอดทนของเขามีน้อยกว่าปกติ เด็กที่ดูไร้เดียงสาแบบนี้น่ะ มันน่าจับกระแทกแรงๆให้ร้องไห้ จนเขาแทบทนรอดูไม่ไหวเลยล่ะ

            “โอ๊ย!..ผมจ...เจ็บ ฮึก” น้ำตาที่คลอหน่วยไหลลงมาทันทีที่ความใหญ่โตเริ่มสอดแทรกเข้ามาในร่างกายของตน อูจินเจ็บจนเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่เขาขยับหนีความเจ็บปวดนั้นไม่ได้เลยสักนิดเพราะฝ่ามือร้อนของอีกคนยึดสะโพกของเขาเอาไว้จนขยับไปไหนไม่ได้

            “เจ็บก็ทน...เธอมาขายนะ อา..อย่าลืมตัวสิ”  ความเจ็บปวดจากช่องทางที่ถูกอีกคนแทรกกายเข้ามามันเจ็บน้อยกว่าถ้อยคำตอกย้ำสถานะมากมายนัก

          ใช่สิ..เขามาขายตัวนี่นาเขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้นนี่

            “ฮึก..อะ..อ๊า!” คนตัวโตที่กระแทกเข้ามาครั้งเดียวจนความยาวทั้งหมดเข้ามาอยู่ในร่างกายทำให้ร่างเล็กเจ็บและจุกไปหมดจนอยากจะกัดลิ้นตัวเองแล้วตายไปซะ มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนน้ำตาใสยิ่งไหลรินลงมาไม่ขาดสาย

            “ซี๊ด...อย่ารัดแน่นสิ อ่า ลืมไปนี่ครั้งแรกสินะถึงได้แน่นขนาดนี้”

            “ฮึก..ห..หยุดพูดนะครับ”

            “หึ” เสียงหัวเราะของอีกคนมาพร้อมกับสะโพกสอบที่เริ่มขยับเข้าออกในช่องทางคับแน่นอย่างเนิบนาบ ความแน่นและแรงตอดรัดของเด็กที่ยังไม่เคยผ่านมือใครมันทำให้เขารู้สึกดีจนแทบบ้า

            “ฮึก..อะ..อ๊ะ ผม..จ..เจ็บ”

            “เจ็บแล้วครางทำไม”

            เด็กตัวน้อยเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพราะคำพูดของอีกคน เขาเจ็บจริงๆนะ เจ็บจนร่างกายแทบแตกสลาย แต่เสียงบ้าๆนั่นก็หลุดออกมาอย่างน่าอาย เพราะความล้ำลึกที่มันเข้ามาจนโดนจุดกระสันภายในทำให้ร่างบางเผลอหลุดเสียงครางนั้นออกมา

            ความรู้สึกแปลกใหม่เริ่มตีรวมเข้ามาผสมปนเปกับความเจ็บปวดจนคนตัวเล็กได้แต่บิดกายเร่าอย่างไม่คุ้นชินกับความรู้สึกนั้น

            “ที่เธอครางน่ะ เพราะว่าเสียวต่างหากไม่ใช่เจ็บ..อืม.”

            เขาไม่อยากยอมรับกับเรื่องน่าอายที่อีกคนเอ่ยออกมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าสัมผัสที่รัวเร็วจนได้ยินเสียงหยาบโลนของกิจกรรมลามกมันทำให้เขาเสียวซ่านจนแก่นกายเล็กสั่นระริกขึ้นมาอย่างน่าอับอาย

            “อ๊ะ..อะ..อื้อ!”

           

            คนมากประสบการณ์กระแทกกายเข้าหาความคับแน่นด้วยจังหวะที่รัวเร็วจนเด็กตัวน้อยไถลไปตามผืนเตียงตามแรงกระแทก มือหนาจับขาที่ขาวจนน่ากัดให้เกิดรอยของเด็กตัวเล็กมาพาดบ่าตัวเองไว้ข้างหนึ่ง พรมจูบสร้างร่องรอยอย่างพอใจและดันความใหญ่โตเข้าหาจนคนตัวเล็กแทบกรีดร้องออกมากับความล้ำลึกที่เข้ามามากกว่าเก่าเพราะการร่วมรักท่านี้

            “ฮะ..อะ อ๊า! อ๊ะ!”

            “อาห์ อย่าตอดแรงนักสิ ฉันจะเสร็จอยู่แล้วนะ”

            ความกระสันเสียวที่เดินทางมาจนใกล้ถึงจุดสิ้นสุดทำให้สองร่างขยับร่างกายเข้าหากันจนอุณหภูมิของห้องแทบร้อนระอุ เด็กน้อยที่ถูกสัญชาติญาณครอบงำทำให้คนอายุมากกว่ายกยิ้มอย่างพอใจแล้วเสยสะโพกเข้าหาด้วยจังหวะที่หนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

            “อ๊ะ อ๊ะ อะ! ม..ไม่ไหว อ๊า!”

            “อืม!”

ในที่สุดการเดินทางรอบแรกก็สิ้นสุดลง เสียงครางหวานปะปนไปกับเสียงคำรามของร่างสูงความต้องการของผู้เป็นเจ้านายถูกปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางรักของเด็กน้อยทุกหยาดหยดจนมันไหลย้อนกลับออกมาเพราะช่องทางน้อยๆนั้นรับมันไว้ทั้งหมดไม่ไหว 

            อูจินหอบแฮกอย่างเหนื่อยอ่อนแก่นกายของเขาที่ถูกปลดปล่อยไปแล้วสงบตัวลงเช่นเดียวกับผู้เป็นเจ้าของมันที่แทบสิ้นสติเพราะความเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมที่เขาเพิ่งเคยทำเป็นครั้งแรก เปลือกตาสวยเคลื่อนปิดลงช้าๆอย่างอ่อนแรง

            “อย่าเพิ่งหลับสิ ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”

            “ผ..ผมเหนื่อย” เปลือกตาสีหวานเปิดขึ้นอีกครั้งแล้วมองสบกับผู้เป็นเจ้านายอย่างอ้อนวอน แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้มีความสงสารเขาในแววตานั้นเลยสักนิด

            “หึ..เหนื่อยก็นอนเฉยๆ เดี๋ยวฉันทำเอง”

            “อย่า.อะ..อ๊า!”

           

            ร่างเล็กถูกจับพลิกให้อยู่ในท่าโก้งโค้งโดยที่ร่างกายทั้งสองยังไม่ได้แยกออกจากกัน ไม่รอให้เด็กตัวน้อยได้ตั้งสติ บทเรียนบทที่สองก็ถูกร้อยเรียงขึ้นมาใหม่อีกครั้งด้วยจังหวะของความลามกที่หยาบโลน

            อูจินจำไม่ได้ว่าโดนเจ้านายกระทำเรื่องลามกไปนานแค่ไหนเพราะครั้งสุดท้ายที่รู้ตัวคือเขากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงและหลับลงโดยไม่รับรู้อะไรอีกเลย